Bóg w ogromie swojej miłości zawarł przymierze z człowiekiem dzieląc się wszystkim, co stworzył. Czyni to, ponieważ chce wchodzić w głębszą relację z nami, gromadzić nas w jedno i prowadzić do domu. Mimo niewierności ze strony człowieka, dobry Bóg jest wierny, odnawia przymierze i potwierdza jego nieodwołalność. Ostatecznie w osobie swojego Syna Jezusa pieczętuje Nowe Przymierze przez Jego Krew przelaną na krzyżu dla naszego zbawienia.
Przymierze Boga z człowiekiem jest wyrazem miłości, wierności i bezinteresowności. Dzięki niemu każdy z nas może żyć w Bożej obecności, życiem obfitym i pełnym w nadziei zmartwychwstania przy końców czasów.
Trwając w przymierzu z Bogiem zawiązujemy jednocześnie przymierze między sobą. Jest ono wyrazem naszej odpowiedzialności za Kościół i oddania się do dyspozycji naszemu Panu. Jesteśmy przekonani, że nasze zobowiązania, gotowość do dzielenia się tym, co mamy i kim jesteśmy, pozwolą na pełniejszą realizację tego do czego powołuje nas Pan. Nasze przymierze daje nam poczucie bezpieczeństwa, wspólnoty, siły oraz jest źródłem motywacji. Chcemy postrzegać przymierze jako sposobność doświadczania Bożej łaski oraz przestrzeń do realizacji Bożego powołania względem nas.
Wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego uczyniliśmy dniem gdzie obchodzimy święto naszej wspólnoty. W tym dniu odnawiamy nasze przymierze na kolejny rok i poszerzamy też grono sprzymierzonych o nowe osoby. Aby wejść w przymierze wystarczy pragnienie serca, dla osób żyjących w małżeństwie dodatkowo wymagamy akceptacji małżonka.
Nasze przymierze sprowadza się do podjęcia następujących postanowień:
- Rozeznawanie – stawanie Jezusa na pierwszym miejscu i podporządkowanie mu swoich decyzji;
- Osobista, codzienna modlitwa z rozważaniem Słowa Bożego;
- Eucharystia – oprócz niedzieli i świąt najczęściej w miarę możliwości;
- Post – “Baczcie aby Wasze serca nie były ociężałe” Łk 21,34;
- Modlitwa wspólnotowa – spotkania wtorkowe i okolicznościowe;
- Uczestnictwo w małej grupie – centrum życia wspólnoty, sposobność do towarzyszenia sobie, rozwoju i rozeznawania obradowania;
- Formacja – troska o osobisty, duchowy rozwój – zaplanowana na dany rok (rekolekcje, kurs, lektura);
- Ewangelizacja – realne przyciąganie innych do Jezusa (np. dawanie świadectwa, poszukiwanie okazji do głoszenia);
- Hojność – ze swojego czasu, dóbr materialnych lub duchowych;
- Służba – poszukiwanie miejsca, w którym mogę zrobić coś dobrego w mojej parafii bądź wspólnocie;
- Relacje – wychodzenie z inicjatywą aby lepiej się poznać, uważność na drugiego.
Modlitwa przymierza
Stworzycielu mój i Władco, którego dzięki Ofierze Chrystusa mogę nazywać Ojcem, Ty, który znasz mnie i prowadzisz! Ufając, że wystarczy mi Twojej łaski, staję przed Tobą, prosząc, byś pozwolił mi wejść ze sobą w przymierze, w którym oddaję Ci siebie i zawierzam Ci moje postanowienia:
Pragnę coraz ściślej jednoczyć się z Tobą w częstej Eucharystii, pogłębiać naszą relację poprzez modlitwę osobistą i przez indywidualną formację, a także codziennie zanurzać się w Twoim Słowie, aby ono przenikało moje myślenie i działanie.
Na wielość łask i darów, jakie otrzymuję od Ciebie, chcę odpowiedzieć własną hojnością, a o Twej dobroci opowiadać słowem i czynem tym, którzy nie rozpoznali jeszcze Twojego dotyku w swoim życiu.
Przez praktykę postu pragnę odwracać swoją uwagę od spraw ciała, by móc ją poświęcić sprawom ducha i wsłuchiwaniu się w Twój głos, aby nieustannie rozeznawać co jest Twoją wolą i za nią podążać.
Chcę otwierać coraz szerzej swoje serce na braci i siostry, których dajesz mi we wspólnocie; wychodzić z inicjatywą, by lepiej ich poznać; stawać z nimi na modlitwie, pozwalać, byś kształtował mnie przez nich podczas spotkań w grupach i służyć im zgodnie z powołaniem i obdarowaniem, jakie od Ciebie otrzymuję.
Trójco Święta, Wspólnoto Osób, z pełną swobodą używaj mnie do swojego dzieła i kieruj mną we wspólnocie i poprzez wspólnotę, która jest Twoją własnością i w której ja również do Ciebie należę.
Amen.