Dlaczego wspólnoty dorosłych?
Z różnych powodów, w różnym czasie i w różnych miejscach, ale z powiewu Jednego Ducha, powstały i ciągle powstają grupy i wspólnoty Ruchu Światło–Życie, które określają się jako „oazy dorosłych”. To określenie nie jest bez znaczenia, ponieważ podkreśla ono związek tych grup z Ruchem Światło–Życie i jednocześnie pozwala odróżnić je od wspólnot oazy młodzieżowej.
Członkowie tych wspólnot nie stanowią jednolitej grupy, są to ludzie pozostający w związkach małżeńskich, osoby samotne, różnią się wykształceniem i wykonywaną pracą, w znacznej części mają wspólną przeszłość w oazie, ale to też nie jest regułą, bo wielu z nich odkryło Ruch Światło–Życie przez Seminarium Odnowy Wiary, Tyskie Wieczory Uwielbienia, czy rekolekcje.
Co zatem ich łączy? Dlaczego wybierają taką formę obecności w Kościele? Na żadne pytanie, które dotyczy wspólnot dorosłych, nie można odpowiedzieć jednoznacznie, a zatem na początek przedstawię coś co stanowi zaledwie wstęp.
Co ich łączy?
Łączy tych ludzi sporo, a choćby wymienić kilka z nich:
- relacje przyjaźni, znajomości,
- wspólna droga formacji,
- podobny światopogląd,
- potrzeba zaangażowania w parafii,
- poszukiwanie grupy wsparcia,
Te grupy powstają oddolnie jako inicjatywa ludzi, którzy wychowują dzieci, są pracownikami etatowymi i przedsiębiorcami, nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św. i katechetami, realizują swoje powołanie do świętości na setki sposobów. Prowadzą życie w świecie, który nie jest przyjazny, ale próbują robić wszystko, aby w swoim otoczeniu realizować charyzmat Światło–Życie. Wspólnota czy grupa jest miejscem, gdzie mogą się zatrzymać, spotkać ludzi takich jak oni, wspólnie się pomodlić, usłyszeć Dobrą Nowinę i podzielić się swoim przeżywaniem wiary i miłości do Pana Jezusa.
Dlaczego ta forma?
Powodów jest kilka. We wszystkich przypadkach wspólnoty powstały z inicjatywy ludzi, którzy wyszli z różnych przyczyn ze wspólnot młodzieżowych. Pojawiają się opinie, czasami niestety przybierają one formę zarzutów, że ludzie ci powinni znaleźć swoje miejsce w Domowym Kościele lub w diakoniach specjalistycznych jako miejscach zaangażowania na rzecz Kościoła i formacji permanentnej. Być może opinie te są w jakimś stopniu uzasadnione, jednakże argumenty, które leżą u podstaw powstawania tych wspólnot, są ważkie i nie można ich pomijać, a tym bardziej ich lekceważyć. Jakież to argumenty?
Zaangażowanie we wspólnoty młodzieżowe zwykle kończy się w momencie, gdy człowiek rozpoczyna pracę zawodową lub wchodzi w związek małżeński (oczywiście znamy przypadki odmienne). O ile w sytuacji osób będących w małżeństwie otworem stoją kręgi Domowego Kościoła, o tyle osoby samotne muszą poszukać nowej wspólnoty działającej na innych zasadach. W związku z tym, że ludzie wchodzą w związki małżeńskie później niż miało to miejsce jeszcze kilkanaście lat temu, czas od zakończenia bycia we wspólnocie młodzieżowej do założenia rodziny wydłuża się, co sprzyja poszukiwaniu wspólnot innych niż wspólnoty Domowego Kościoła. Zakorzeniając się w nowej wspólnocie ludzie ci nie podejmują decyzji o wejściu w kręgi Domowego Kościoła nawet wtedy, gdy założą rodzinę.
Inaczej się ma sprawa z diakoniami specjalistycznymi. Dla osób mających za sobą drogę formacji podstawowej stanowią one propozycję zaangażowania w służbę Kościołowi w bardzo konkretnych działaniach. Doskonale opisane jest to w dokumencie V Kongregacji Diakonii z 24 października 2010 r. Diakonia miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło-Życie i poprzez Ruch Światło-Życie. Należy jednak zwrócić uwagę na istotną różnicę pomiędzy diakonią specjalistyczną a wspólnotą czy grupą dorosłych, która leży u samych podstaw ich powstawania. A mianowicie: diakonia specjalistyczna powstaje, gdy ludzie odkrywają, że do realizacji konkretnego dzieła w Kościele potrzeba współdziałania większej grupy ludzi. W ten sposób to dzieło – posługa ich jednoczy. Natomiast wspólnota czy grupa dorosłych powstaje, gdy ludzie, którzy na co dzień również noszą w sobie postawę służby – diakonii, jednak realizują ją na różne sposoby, odkrywają, że do realizacji swojego powołania życiowego potrzebują środowiska, które zapewni im wsparcie i będzie stanowiło niejako ich zaplecze duchowe. To znaczy grupy ludzi, która nie będąc zaangażowana w ich konkretną posługę, pomoże im ją realizować. Ta różnica pokazuje, że grupy dorosłych nie stanowią konkurencji dla diakoni specjalistycznych, ale stanowią wypełnienie luki, która istniała w systemie formacji i stanowią potencjalne środowisko wzrostu dla osób, które noszą w sercu postawę diakonijną i realizują ją poprzez różnorodne formy zaangażowania zawodowego czy społecznego.
Grupy dorosłych mogą stanowić i stanowią niejednokrotnie zaplecze fizyczne i duchowe dla różnorodnych akcji organizowanych przez diakonie specjalistyczne i w ten sposób jeszcze bardziej integrować się z Ruchem.
Powyższy szkic został przygotowany przez Michała Muszera na podstawie wniosków po spotkaniu osób odpowiedzialnych za wspólnoty dorosłych w archidiecezji katowickiej w kwietniu 2011 roku.